Hareketli ve değişebilen seperasyonları seviyorum. Bu sebeple koltuk dâhil her şey tekerlekli. Tasarımlar, ahşap konstrüksiyon ve bezden ibaret. Mobilya tercihlerimi mekânın büyüklüğünü bozmayacak şekilde yapmaya çalıştım. Her şey bir ay içinde tamamlandı” diyor Yazıcı ve hep mimariyle ilgili olduğunu söylüyor. “Ailemde iki mimar olmasından kaynaklanıyor olabilir bu. Her mekân orada yaşayan kişinin karakterini yansıtır. O kişi seçtiği her şeyde kendi dünyasının izlerini ortaya koyar. Ben de kendim için mobilyaları hep kişiselleştirmeyi seçiyorum. Dekoratif olan ne varsa ihtiyacıma göre kendim üretmeye çalışıyorum. Ayrıca söylemek isterim ki ahşap işlemesi kolay bir malzemedir.” Keyifli atölye ziyaretimizi yaparken Yiğit Yazıcı’dan evde sanat eserlerini sergileme konusunda da ipuçları alıyoruz. “Ben resimlerin duvara tam yapışmasını tercih ederim. Resimler genelde göz hizası orta nokta kabul edilerek askılık yerine sabit iki vida ile asılmalılar. Bir de resimlerin istifleneceği küçük bir alanın her evde olmasından yanayım. Böylelikle resimler istendiğinde değiştirilebilir” diyor ve “Sanat eserleri satıldıkları andan itibaren başka bir statüye geçer. Sanatçı satmak için yapmasa da sonuçta bir kişinin onu beğenmesi ona enerji verir. Bu bir tür ilişkidir. Yani, bir resmin duvarlarda olması, bir ailenin o mekânda yaşaması ve bir sanatçının farklı insanların hayatlarında var olması demektir. Benim resimlerim en az 25 senedir insanların hayatlarında. O evlerdeki çocuklar büyüdü ve belki de o resim bir çocuğa ilham oldu. Bu güzel bir duygu. Ama şunu da söylemek isterim ki Türkiye’de eser alma potansiyeli ne yazık ki az. Bunun sebebi, ekonomik ya da bazı alışkanlıklardan olabilir. Her şey bir yana Türkiye’de sanat her alanda gelişmeye devam ediyor ve yaygınlaşıyor. Bu, umut verici” diyerek sözlerini tamamlıyor.
