Hikâyeniz nasıl başladı? Halı tasarlama işine nasıl dâhil oldunuz?
Halı yapımı konusunda köklü bir geçmişi olan bir aileden geliyorum. Bir sanatçı olarak kendi geçmişim ve sahip olduğum bilgi, malzeme ve tarih gibi kaynakları buluşturabileceğim bir alanda buldum kendimi.
Bir röportajınızda büyükanneniz ve babanızın Ispartalı olduğunu söylemişsiniz. Onların neden Arjantin’e taşındıklarını ve Arjantin’de halı yapımına nasıl devam ettiklerinden biraz bahsedebilir misiniz?
Birinci Dünya Savaşı’nda Isparta’yı terk ettiler. Büyükbabam Damianos bir avukattı ve İstanbul’da yaşıyordu. 1924 yılında Arjantin’e göç etti. Büyük annem Elpinki önce Atina’ya ve sonra dedemle buluşmak için Arjantin’e gitti. Büyük annem 26 yaşında iken evlendiler. Ayarlanmış bir evlilikti bu. Daha önce birbirlerini hiç görmemişlerdi fakat aileleri Isparta’da yaşarken çok yakındı. Damianos’un kızkardeşleri Elpiniki’ye nikâh hediyesi olarak bir çift halı terlik hediye etti. İki ailenin geçmişinde de halı dokumacılığı vardı. Bizim evimizin salonunun duvarlarını bu halı terlikler süslerdi. Onlar beni hep meraklandırırdı. Elpinki dokuma tezgâhını yanında getirmişti ve sonunda Arjantin’deki evinde halı dokumaya başladı. Başka kadınları da eğitti. Halıcılık geneleceğini çocuklarına da aktardı ve çocukları bu geleneği endüstriyel boyutlara taşıdı. Sanırım dünyayı halılar üzerinden algılıyoruz ve hangi hisse ihtiyacımız varsa bunu halılarda aradığımızı görüyorum. Terlikler, halılar ve bahçeler…
Nasıl bir teknikle üretim yapıyorsunuz?
Benim tekniğim, yüzeyi oluşturan dikişleri püskül haline getiren, yarı endüstriyel bir şekilde çalışan geri tepmeli bir makine ile ilişkili. Daha dışavurumcu resimler elde etmek için bu son derece becerikli makinenin limitlerini biraz zorluyorum açıkçası. Fakat bu halı üreticilerin çok iyi bildiği ve kullandığı bir yöntemdir. Ben sadece çok geniş bir yelpazedeki stoklanmış ipliğin kaderini yönlendirmek ve aktif hali getirmek konusunda yüreklendirildim.
